Hoogeveen

Persoonlijk verslag van Jeroen Pomper Werkgroep Hoogeveen/De Wolden
Hoogeveen/Rotterdam, 24 november 2007 – Op deze dag zal het gaan gebeuren. De leden zullen stemmen wie er straks in het congres gaan komen, wie de nieuwe partij-secretaris wordt, wie er de nieuwe partij-voorzitter wordt, en natuurlijk wordt er gestemd op de ingediende amendementen en moties van de afdelingen. (279 amendementen en 10 moties)

Zaterdagochtend, ik word wakker. De dag begint al goed, want ik heb me verslapen. Half acht geeft de klok aan, terwijl ik om kwart over 7 de trein had moeten nemen. Nauwelijks wakker word ik gebeld door Martin, het werkgroeplid waarmee ik naar Rotterdam zou gaan. We spreken af de trein van 8:03u te nemen, die zouden we immers nog gemakkelijk kunnen halen.
Snel opgefrist, aangekleed en hups, op de fiets.
En zoals je het haast kunt voorspellen, er gaat iets mis. Mijn fietsketting begeeft het. Ik probeer nog een spoed-operatie uit te voeren, maar niets mag baten.
Snel terug naar huis gesneld om een andere fiets te pakken. Vervolgens als een bezetene richting station gefietst, en je raad het al: trein gemist.

Martin was inmiddels al weer richting huis, en na een telefoontje gaf hij aan niet meer heen te willen in verband met de verloren tijd. Er zit niets anders op voor me dan alleen te vertrekken.

Aangekomen in de havenstad zie ik dat het een chaos is op Rotterdam Centraal. Overal wordt er gebouwd en gesloopt, want er komt een geheel nieuw station. Al lopend richting de bussen vergaap ik me aan de hoge gebouwen. Het ziet er imposant uit. Het lijkt wel alsof de één nog hoger en statiger moet zijn dan de ander.
Aangekomen bij de bushalte zie ik dat ik nét een bus gemist heb. Wéér vertraging. Amper 10 minuten later komt er weer een bus aan. Ik vraag voor de zekerheid aan de chauffeuse of ik goed zit. Nee, ik moet naar de andere kant, daar gaat lijn 38 richting het Van Nellegebouw.
Ik loop naar de andere kant, en het zou weer eens niet: Het duurt nog een kwartier voordat de bus er is. Eindelijk komt de bus dan aan. Onderweg stappen er nog een aantal mensen in waarvan blijkt dat ze ook naar het congres moeten. Gelukkig ben ik niet de enige, dat voelt gelijk weer wat beter.

Rond 12:00u was het dan zover, ik was eindelijk gearriveerd. Snel inchecken en een bakkie koffie nemen. Ik zie dat er nog steeds mensen binnenkomen. Ik loop door de grootse hal richting de congres-zaal. Het congres is al in volle gang. Ik informeer bij een paar bekende gezichten of ik iets heb gemist. De opening en voorstel-ronde heb ik gemist, en ik loop binnen terwijl afdelingen hun zegje doen om hun amendementen kracht bij te zetten.

Ik heb de amendementen allemaal van te voren doorgelezen, en bij een aantal bijgezet of ik voor of tegen was. Helaas kwamen weinig amendementen naar voren welke ik beschouwd had zien worden. Deze waren kennelijk al de revue gepasseerd.
Wel komt er een leuke quote voorbij (ik weet zo niet meer door wie): "Als Mevrouw Ter Horst meent te mogen bepalen op welke rekening ik mijn salaris moet laten storten, dan mogen wij ook uitmaken op welke rekening haar loon moet worden gestort”. Daar kan ik me persoonlijk helemaal bij aansluiten. Want er werden ook actuele onderwerpen naar voren gehaald waarbij onze regering niet gespaard blijft.

Ondertussen al veel bekende gezichten gezien. De afvaardiging van Assen heb ik inmiddels al gesproken, natuurlijk veel Tweede Kamerleden gezien en ook leden die ik ooit ontmoet heb tijdens vergaderingen of cursussen. Altijd leuk om elkaar weer te spreken. Bekendste gezicht is natuurlijk Jan Marijnissen, maar ik vond het ook best leuk om Bob Fosko rond te zien lopen, een muzikant met een mooi repertoire.

Rond 13.15u waren de amendementen mondeling toegelicht, tenminste voor degenen die gebruik hebben gemaakt van het spreekrecht. Nu was er de gelegenheid om te stemmen op de nieuw te benoemen congresleden, de partij-secretaris en de partij-voorzitter. Een moment van bezinning volgt: er kan gegeten worden.
Er werd goed geluncht, temeer omdat de middag lang zou duren, en ieder voldoende energie moet hebben om de dag door te kunnen komen.
Omstreeks 14:15u werd het congres voortgezet. De middag werd geïntroduceerd met een filmpje over de Afghanistan-oorlog, met name over de Nederlandse inbreng. Hierna werden de moties en amendementen door de congres-commissie behandeld in het zogeheten eerste termijn.
De commissie gaf haar visie weer op de ingediende amendementen en moties. Bij sommige amendementen welke ze eerst verworpen hadden, gaven ze een positief advies. Blijkbaar hadden de sprekers hun werk goed gedaan. Natuurlijk gaven ze ook aan welke amendementen en moties hun negatief advies zouden moeten ontvangen.

Een korte intermezzo volgt. Agnes Kant spreekt met enkele actievoerders over de actie “Stop de uitverkoop in de thuiszorg”. De actievoerders mochten een flink applaus mee naar huis nemen.
Snel weer verder met de gang van zaken. Ook kwamen de Rotterdamse rappers Solo en Barkey naar voren met een speciale SP-rap, en een rap uitvoering van de “Internationale”. Volgens kenners de eerste keer dat dit lied werd vertolkt tijdens een SP-congres. De tweede termijn: de afgevaardigden van de afdelingen kunnen hun betoog houden om hun amendementen wederom te verdedigen naar de commissie toe. 31 sprekers kwamen een minuut lang per persoon aan bod. Deze tweede spreekronde is van belang, om de visie van de commissi een wending te geven. Ook is de commissie niet altijd even duidelijk in haar antwoorden Hier werd nogmaals nadrukkelijk om gevraagd. Ook gaven de sprekers aan welke amendementen ze wilden laten vallen, én welke amendementen ze overnamen van andere afdelingen.

Hierna volgt er weer een korte intermezzo, deze maal.
De congres-commissie gaf wederom tekst en uitleg op de gestelde vragen en opmerkingen. Hierna kwam er weer een intermezzo. Deze keer werd Marga van Broekhoven, penningmeester van de partij, naar voren gehaald. Ze neemt afscheid van haar functie, en om dit te eren werd ze verrast met enkele leuke cadeaus. Ze mag met haar partner een paar dagen naar een Europese stad voor een korte vakantie. Tiny Kox gaf aan dat ze vrij was in haar keuze welke stad, maar het mocht geen Brussel zijn. Uiteraard veel gelach over deze oneliner. Het tweede cadeau was een gast-optreden van zanger Gerard van Maasakkers, een Brabants zanger. Nadat menig Brabander een traan had gelaten trad Jan Marijnissen naar voren om Marga een Gouden Tomaat op te spelden. Vanochtend had Jan de Wit al een Gouden Tomaat opgespeld bij Hans van Hooft.

Nadat het derde intermezzo was afgerond werd de uitslag van de eerder gemaakte stemmingen bekend gemaakt. Weinig verrassend, maar wel een teken van vertrouwen: de door het partijbestuur voorgedragen kandidaten werden allemaal met een grote meerderheid gekozen. Hans van Heijningen werd wederom gekozen als partij-secretaris en Jan Marijnissen als partij-voorzitter.
Na de bekendmakingen werden de amendementen voorgelezen die kwamen te vervallen.
En toen was het tijd om te stemmen op de overgebleven amendementen en moties. Er werd met de hand gestemd: door middel van het omhoog houden van de stemkaart werd er bekeken of er voor of tegen gestemd werd. Bij slechts één amendement moest er geteld worden hoeveel kaarten er daadwerkelijk omhoog werden gehouden. Bij de andere stemmingen was het visueel overduidelijk wat de uitslag was. De snelheid zat er goed in. Ruim 240 amendementen passeerden de revue. Het ging soms zo snel dat ik af en toe te laat was met mijn kaart omhoog steken.

Nadat er gestemd was werd het congres afgesloten met een toespraak door Jan Marijnissen. En na zijn krachtige woorden en gebaren kwam Bob Fosko op het podium om het SP-lied te zingen. Het nieuwe partijbestuur, waaronder Ron Esseveld, regio-bestuurder voor Drenthe, werd uitgenodigd op het podium. Na deze feestelijke afsluiting kon ieder zijn gang gaan. Er was nog gelegenheid voor een hapje en een drankje, en zodoende ben ik na 3 biertjes en een aantal pinda's afgereisd naar Hoogeveen.
Voor onderweg kreeg iedereen nog iets leuks mee: Een “overlevingspakket, bestaande uit een krentenbol, een flesje drinken, lekkere pindakoekjes, een sappige appel én een cadeautje van de Sint: een chocoladeletter. Alles mooi verpakt in een stevige boodschappentas. Ook kregen we een setje met drie soepkommen en de kussens waar we op zaten, mochten ook nog eens mee naar huis.

In een overvolle bus werden we afgevoerd naar het station, het was inmiddels half acht. Deze keer geen stremmingen, en al fietsend door de regen bedacht ik me dat het een zware, maar belangrijke dag is geweest, iets wat ik zeker vaker mee wil maken. Om half elf thuis, nog even bijgepraat, en op tijd het bed in.