h

Column: Samen de linkse mouwen opstropen

17 oktober 2010

Column: Samen de linkse mouwen opstropen

Door Roel Akkerman.
Vanmiddag heb ik in Buitenhof gekeken naar het SP-kamerlid Jeroen Dijsselbloem. Oeps … eh…. foutje. Dijsselbloem is vice-fractievoorzitter van de PvdA. Maar die vergissing is niet zo vreemd, want hij kwam met duidelijke SP-standpunten. De marktwerking is op de meeste onderdelen toch niet zo goed geweest, vindt Dijsselbloem. Wij roepen dat al jaren. De scholen, ziekenhuizen en andere instellingen zijn veel te groot, vindt Dijsselbloem.

De mensen raken daardoor vervreemd. Ook dat roept de SP al jaren. Het individualisme en liberalisme is niet goed voor iedereen; er zijn nu eenmaal groepen kwetsbare burgers in deze samenleving, die niet voldoende voor hun eigen rechten kunnen opkomen. De PvdA moet volgens Dijsselbloem meer activistisch worden. Ook daar zijn wij het natuurlijk roerend mee eens. De burgers moeten meer bij de politiek betrokken raken. Noemen wij dat niet “buurten in de buurten”? Dijsselbloem komt tot de conclusie dat de PvdA de afgelopen jaren teveel is opgeschoven naar het midden en vervreemd is van zijn oorspronkelijke achterban. Onder Wim Kok heeft de partij haar ideologische veren afgeschud. Daarmee hebben ze ruimte gecreëerd voor een andere, overtuigd socialistische partij. Die wel oog heeft voor de kwetsbaren in de samenleving. En die menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit hoog in het vaandel heeft staan. Ik ben blij dat de PvdA dit geluid nu ook laat horen.

Maar…. Waarom komen ze daar nu pas zo duidelijk mee? Hebben ze na lezing van het nieuwe regeerprogramma geconcludeerd dat dit toch wel heel erg ten koste gaat van de zwakken in de samenleving? Willen ze de oppositie niet weer uit handen geven, zoals dat onder Balkenende I, II en III wel gebeurd is? Is het heilige overtuiging of plat pragmatisme? Ik hoop en vertrouw op het eerste. Daarmee zou er ook meer ruimte komen voor een stevige samenwerking op links. Niet meteen huilend in elkanders armen kruipen, maar wel samen een sterk alternatief, sociaal geluid laten horen. Zoals Emile Roemer al maanden roept. De Nederlandse samenleving heeft daar behoefte aan. Juist nu!

U bent hier